Welkom op de website van Martijn Schok



Muzikale invloeden - een persoonlijk noot

Recensies

 



Muzikale invloeden - een persoonlijke noot

Het mooie van muziek met veel improvisatie, zoals boogie woogie, is de vrijheid om invulling te geven aan je solo's. Bij optredens en cd opnamen verwerk ik in mijn spel veel van de invloeden die ik op het gebied van boogie woogie, pianoblues en aanverwante stijlen in de loop der jaren ben tegengekomen.



* Mijn eerste muzikale invloeden (vanaf +/- 1989) waren de originele opnamen van de Amerikaanse boogie woogie pioniers Albert Ammons, Pete Johnson en Meade Lux Lewis. Vooral het swingende en krachtige solo spel van Ammons boeide mij enorm. Pas jaren later werd ik me ervan bewust dat zijn opnamen net zo veel mooie nuances en subtiliteiten bezitten als pure kracht. Ik vind Albert Ammons nog steeds de grootste boogie woogie pianist aller tijden. Met als absolute hoogtepunt zijn eigen compositie Boogie Woogie Stomp.


Albert Ammons


* Ik ontdekte steeds meer pianisten uit de ontstaansperiode van de boogie woogie, en verzamelde materiaal van Clarence 'Pinetop' Smith, Jimmy Yancey, Cripple Clarence Lofton, Cow Cow Davenport, Big Maceo Merriweather, Montana Taylor en andere meer obscure pianisten die soms maar enkele songs hebben opgenomen. Zelfs nu nog ben ik geïntrigeerd door hun composities, waarvan sommige passages echt onnavolgbaar zijn. Luister maar eens naar de train boogie 'Number 29' van Wesley Wallace, of de grappige 'Head Rag Hop' van Romeo Nelson. Dergelijke nummers geven een goed beeld van hoe divers de boogie was in de early days van deze piano stijl. Een grote en kleurrijke bron van inspiratie voor nieuwe nummers. Zo vormde Number 29 de inspiratie voor het componeren van het titelstuk van mijn cd 'Trainride'.


Jimmy Yancey


* Al snel hoorde ik opnamen van de in Nederland wonende Amerikaanse pianist Little Willie Littlefield. Ik heb het voorrecht gehad veel van zijn optredens te hebben kunnen bijwonen. Ik was erg onder de indruk en zijn optredens waren keer op keer een grote bron van inspiratie. Littlefield's ongelooflijk krachtige en pompende linkerhandfiguren zijn werkelijk verbazingwekkend, evenals zijn subtiele en unieke bluessongs.

In het jaar 2000 nam Littlefield afscheid van het publiek en trad niet meer op voor publiek.

Gelukkig heb ik hem kunnen overhalen om, ondanks zijn afscheid, bij uitzondering exclusief op te treden tijdens mijn Internationale Boogie Woogie Festival Holland, in april 2004 en mei 2005. Sindsdien was Little Willie Littlefield vrijwel ieder jaar speciale gast en van het festival.

Eind 2005 kondigde Littlefield zijn internationale comeback aan als solist, alsmede de nieuwe package show getiteld Little Willie Littlefield & the Martijn Schok Band. Een avondvullende show met Boogie Woogie, Blues, Rhythm 'n Blues en Jazz. Voor mij persoonlijk is het een geweldige ervaring om het podium te hebben kunnen delen met deze legende waar ik in mijn beginjaren zo vaak naar geluisterd heb en door geinspireerd ben.


Little Willie Littlefield


* Mijn ontmoeting in Cincinnati in 2002 met de -toen 82 jarige- Amerikaanse boogie woogie en blues pianist Big Joe Duskin heeft een flinke indruk op mij gemaakt. Het was voor mijn gevoel de eerste keer dat ik (live) de echte low down blues hoorde. Wat een emotie en vooral: wat een stem. Dit deed mij meteen denken aan de vroege opnamen van bluesshouter Big Joe Turner en pianist Pete Johnson. Het was fantastisch om Roll 'Em Pete te kunnen spelen terwijl Big Joe Duskin dit nummer helemaal in stijl van 'the old days' zong. Het is in Amerika op een (live) CD uitgebracht.

Van mijn ontmoeting met Duskin heb ik opgestoken dat pure blues piano haar eenvoud niet moet verliezen. Een fantastische ervaring, deze ontmoeting met de roots of the blues.

Martijn met Big Joe Duskin (Cincinatti USA, 2002)


* In de zomer van 2002 stond ik in Amerika op het podium met vijftien andere -voornamelijk Amerikaanse- boogie woogie en blues pianisten. Veel van hen kende ik slechts van oude opnamen die ik in mijn beginperiode als boogie pianist grijs gedraaid heb. Bijvoorbeeld Mark Braun (alias Mr B) op zijn Oldie Blues LP "Detroit Special". Hij bleek Nederland goed te kennen en heeft een uitgebreide tour door Nederland gehad halverwege de jaren tachtig. Of de prachtige en krachtige opnamen van Bob Seeley (destijds persoonlijk bevriend met Meade Lux Lewis) en de authentieke en sfeervolle pianist Charlie Booty... Zoveel van mijn helden van destijds trof ik daar in levende lijve aan...

Erg lekker en één groot feest om zo midden in de Amerikaanse boogie woogie scene te zitten, duetten met hen te spelen en te merken dat ze erg enthousiast zijn over hoe ik 'hun' Amerikaanse muziek vertolk. Inspirerend om dit mee te maken, en om te kunnen horen hoe de huidige Amerikaanse pianisten de boogie woogie interpreteren. Erg leerzaam.



l-r: Bob Seeley, Big Joe Duskin, Martijn Schok tijdens de festival afterparty in Cincinnati, 2002.


* In 2003 had ik het genoegen Jay McShann te kunnen ontmoeten voorafgaande aan zijn optreden op het North Sea Jazz Festival. In 1999 had ik McShann al eerder zien optreden tijdens het festival in New Orleans (alsmede Fats Domino, Ray Charles en Dr. John).

Dankzij Raymond "Guitar Ray" Neijenhuis die in de begeleidingsband van McShann speelde heb ik Jay McShann kunnen ontmoeten tijdens het North Sea Jazzfestival. Een fantastische ontmoeting. McShann vond het geweldig dat boogie en blues werd 'overgedragen' en wordt gespeeld door jonge mensen. Zelf was McShann toen 87 jaar.

Zijn optreden op het festival was indrukwekkend. Swingend, soulful, met humor en een geweldig muzikaal gevoel Het plezier straalde van hem af. Ik ben onder de indruk van zijn repertoire, waarbij hij laat zien dat boogie woogie, blues en jazz eigenlijk één geheel is.

Jay McShann is overleden in 2006 en is negentig jaar geworden.

Met Count Basie was McShann degene die in de jaren '30 van de vorige eeuw het geluid van de Kansas-jazz bepaalde. McShann kwam reeds op 15-jarige leeftijd aan de kost als muzikant. Hij had zichzelf piano leren spelen, onder andere door naar latenightshows van Earl Hines op de radio te luisteren. De samenwerking met altsaxofonist Charlie Parker begon in 1937. Het was in McShanns orkest dat Parker de bijnaam 'Bird' kreeg. Parker maakte ook zijn platendebuut met het orkest van McShann. Na de Tweede Wereldoorlog, waarin hij in het leger diende, kwam McShanns loopbaan op een laag pitje te staan, hoewel hij als comboleider nog wel aan de wieg stond van de carrière van zanger Jimmy Witherspoon. Na jaren voornamelijk in Kansas City te hebben opgetreden begon McShann in 1969, toen hij zich inmiddels ook als (blues)zanger had ontpopt, weer te toeren. In de documentaire Piano Blues die Clint Eastwood in 2003 maakte is mooie rol voor McShann weggelegd.

 


Met Jay McShann, Den Haag, 2003


* In mijn beginjaren luisterde ik regelmatig naar (verzamel) CD's van de vroege opnamen van Ramsey Lewis. Ik was vooral enthousiast over de nummers en groove in de stijl van The In Crowd. Omdat ik in die tijd vooral op boogie woogie en blues was gefocussed, begon ik er niet aan om in die stijl te gaan proberen te spelen. Het was toch echt wat anders dan de techniek van bijvoorbeeld een boogie linkerhand. Het was denk ik in 2018 dat bassist Hans Ruigrok in een opname studio tegen me zei: zullen we eens wat van Ramsey Lewis gaan doen? Met hulp van Hans ben ik me gaan verdiepen in die speelstijl (evenals in andere nummers in het genre dat vaak soul-jazz wordt genoemd). Ik ben onder de indruk van hoe Ramsey Lewis zo'n herkenbare en zeer typerende pianostijl heeft weten te ontwikkelen. Het blijkt bij live optredens elke keer weer dat deze nummers herkenning en enthousasme oproepen vanwege de groove en unieke sound van dit repertoire.
 



Recensies

Klik hier voor een recensie uit De Zandvoortse Courant, 17 augustus 2023.

Klik hier voor een recensie uit De Nieuwe Meerbode, 19 januari 2023.

Klik hier voor een recensie uit de Kölner Stadt Anzeiger, 9 september 2022.

"De live-optredens van Martijn Schok met zijn trio maken indruk, zowel op de mensen die luisteren en gefrappeerd worden door zijn stijlgevoel, als op de mensen die erop willen dansen en daarbij worden bediend met een smeuïge portie swing"
Gelders Dagblad

"Een van de sterkste North Sea Acts van eigen bodem"
Gelders Dagblad

"Zijn aanpak voldoet volledig aan de eisen van het genre en bezit de noodzakelijke strakheid"
Jazz Nu

"Elke keer als het Martijn Schok Boogie Woogie Trio het podium betreedt is het tijd voor een feestje. Boogie woogie pioniers als Meade 'Lux' Lewis en Albert Ammons zouden verbaasd en tevreden zijn als ze hadden geweten dat hun traditie helemaal aan de andere kant van de Atlantische oceaan op een dergelijke wijze in ere werd gehouden"
Organisatie North Sea Jazzfestival

"Het lijkt een geoliede machine die moeiteloos uit een karrenvracht ervaring kan putten, om vrij boeiend en met mooie timing de oude thema's en gekende riffs nieuw leven in te blazen"
Back To The Roots Bluesmagazine

"Het curieuze in het geval van Martijn Schok is, dat hij de boogie als het ware reconstrueert vanuit de grote voorbeelden. Hij heeft veel research gedaan in de opnamen van Meade Lux Lewis, Pete Johnson en Albert Ammons, en past die bevindingen uit dat onderzoek met opmerkelijke feeling toe in zijn eigen werk. Hij deinst niet terug voor de meest complexe baspatronen, en weet die met volstrekte natuurlijkheid en een hoge mate van dynamiek in te passen"
Hifi Video Test

"Wij leerden dat 'deftig' in het kostuum gestoken muziek wel degelijk een hart kan hebben, maar werden er tevens weer eens op geattendeerd, dat ook jonge mensen over het vermogen beschikken dat hart te tonen"
Lick Bluesmagazine

"(...) De jonge Martijn Schok is een ontdekking. Met het lef van een routinier maakte hij van zijn eigen blokje na de pauze een belevenis. Een door Schok geschreven blues, één van de weinige langzame stukken in het programma, bleek een volwassen compositie, waarin Martijn met trefzekere syncopen in de melodielijn en een krachtige linkerhand niet onderdeed voor de oude meesters Dekker en Van Der Gaag. En Schok kan swingen à la Ramsey Lewis (...)"
Citaat uit recensie Grand Piano Boogie Train (première te Hardenberg, 22/02/01), Zwolse Courant, 24/02/01

"(...) Martijn Schok speelt met zijn begeleiders eigenlijk twee muziekstijlen. De basis is boogie woogie, waarbij de linkerhand de bluesakkoorden aanslaat en de rechterhand pingelend aan het improviseren slaat. Die hamerende boogie woogie stijl schroeft het tempo soms behoorlijk op, maar het trio heeft er geen moeite mee. Wat heet: ze schakelen ook net zo makkelijk even terug. Dat verhoogt de spanning van het Martijn Schok Trio, want ineens wordt de muziek jazzy. Met die inventieve passages vol improvisatie ontpopt Schok zich als een toppianist. De enige echte erfgenaam van de bekende Nederlandse honky tonkers Rob Hoeke en Jaap Dekker. Muziek op topniveau (...)".
De Gelderlander, 01/09/2001

Back to top